शेवटपर्यंत..

शेवटपर्यंत..

================


तु आणि मी..
खरं तर दोन बाजु
एकाच नाण्याच्या..
तरीही का दिसतो ??
भिन्न भिन्न ...

नाणं वर उडवल्यावर..
बदलत राहते बाजु
अधांतरीच
छापा येईल कि काटा
याची लागली असते बोली.
खरं तर छापा किंवा काटा
दोघांची शक्यता जरी समान...
तरी तितकीच अनाकलनीय..
शेवटपर्यंत.

आपण मात्र वाहत राहतो
एकमेकांचे ओझे
एकमेकांच्याच पाठीवर
शेवटपर्यंत..

कारण..
आपल्याला किंमत नाहीच.
एकमेकांशिवाय...
शेवटपर्यंत..
 
~योगेश

एका अ‍ॅप्रेजल नंतर ...... एक सामान्य (रड)गाणे

एका अ‍ॅप्रेजल नंतर ...... एक सामान्य (रड)गाणे


स्थळ : आय. टी. ऑफीस . एका बाजुस मॅनेजरची केबिन आणि दुसऱ्या बाजुस कामगारांचे डेस्क. ( ए.सी. चालु असल्यामुळे थोडे ’काम’ करता करता जास्त ’गार’ पडलेले कामगार अपेक्षीत आहेत.
वेळ : सकाळ असो वा संध्याकाळ दिवसभर ऑफीसच्या लाईट्स चालू असल्यामुळे वाचकांच्या सोईनुसार.
दृश्य : मॅनेजरच्या केबिनमधुन एक तरुण थोडासा खट्टु होवुन बाहेर आला आहे.

------------------------------------------------

चरफडत निघुन ये
जळफळत बघुन घे
पगारवाढ ही अशी .. दिली तुजला

        इतुके केले काम जे
        कवडीसम मोल ते
        या दिनाचसाठी किती .. राती मोजल्या

हाजी हाजी करत जे
डोक्यात जरी दगड रे
पाय त्यांनीच हळु हळु .. पुढे रोवला

      ना कामना मनात उरे
      फिरुन फिरुन ये पिसे
      या परीस इथुन अता .. बुड उचला

लगोलग टाईप केला
भला बुरा माल दिला
बायोडाटा क्षणात साऱ्या ... मित्रांस धाडला

(आणि हे  रडगाणे सुरुच राहीले)



- योगेश

मोरपिस...

वहीच्या पानांत
एक मोरपिस जपुन ठेवणार आहे
एक छोटेसे प्रतिक म्हणुन
आजच्या उमेदीचे,
मोरपिशी तारुण्याचे
आणि चेहऱ्यावर
हळुवार फिरवताना झालेल्या स्पर्शागत
मखमली प्रेमाचे


दिवस रोज सरताना
कदाचित कधितरी
मी ते पिस परत पाहीनही
तेव्हा नक्किच दाटुन येतील
काही नाहीश्या झालेल्या भावना
आणि...
त्या पिसासारख्याच
दबलेल्या आठवणी


परत परत पाहणे
शक्य जरी नाही झाले
तरी एक मात्र नक्की आहे
मी
कधितरी
एकटाच निघुन जाईन
माझ्या आठवणींना न घेताच


त्या कुठे असतील
मलाही माहीत नाही
पण
मोरपिस....?


ते तसच राहील
कोंडुन ठेवल्यासारखं....


~योगेश