हुरहुर

         प्रेमभंग झालेली माणसे प्रेम सोडून या जगात जणू दुसरे काहीच अस्तित्वात नाही या भावनेने निदान काही दिवस तरी जगत असतात. लवकरच त्यांना त्यातला फोलपणा कळून येतो आणि ते परत भानावर येतात. परंतु 'ते' काही दिवस ते मनाने एकटेच दूरवर भटकत असतात. जुन्या आठवणींनी मध्येच त्यांच्या जखमा भळभळून येतात.

याच स्थितीचे वर्णन करणारी हि एक कविता .


हुरहुर
--------------

रानोमाळ दुर दुर
भटकतो वेडा पीर
काळजात सले त्याच्या
आठवांची हुर हुर

       ठेचाळुनी पाय कधी
       रक्ताळते भेग जुनी
       ओघळुनी थेंब थेंब
       वाहतो हा महापुर

सादळतो थेंब आणि
डागाळते वाट त्याची
पुसु पाही डाग तिथे
आसवांची भुर भुर

      प्रेम आणि प्रेमभंग
      सोडुनही आहे काही
      दिसे त्याला अजुनी ना
      डोळे जरी भिर भिर

रानोमाळ दुर दुर
भटकतो वेडा पीर
काळजात सले त्याच्या
आठवांची हुर हुर



~योगेश