दुसरा पर्यायच समोर दिसत नसल्यामुळे प्रॉपर्टी विकायची इच्छा नसतानाही तो गावी जायला तयार झाला होता. नाहीतरी वारस म्हणुन त्याचाच हक्क आहे हे त्याल निशाने पुर्णपणे पटवुन दिलं होतं. आणि त्यामुळेच त्याला सोबत म्हणुन निशादेखील त्याच्यासोबत गावी आली होती.
एका जागेवर बसुन बसुन त्याचे डोळे आता तारवटले होते. दुपारपर्यंत येते असे सांगुन गेलेली निशा संध्याकाळचे सहा वाजत आले तरी घरी पोहचली नव्हती. तिचा मोबाईलही आऊट ऑफ कव्हरेज होता.
"कुमार..ऐ कुमार.." निर्मलाबाईंची हाक वाड्यातली शांतता चिरत गेली. हाक ऐकुन तो अनिच्छेनेच उठला.
"काय आहे?" थोद्याश्या तुसड्या स्वरातच त्याने दार ढकलत विचारले.
"अरे..आज मला जरा बरं वाटत नाहिये. कसलीतरी भीती वाटते आहे. छातीवर दडपण आल्यासारखं वाटतंय."
"मग ?? औषध देवु का? इथेच ठेवलीत. घ्या आणि झोपा निवांत. " त्याचा धीर सुटत होता पण त्याने मोठ्या मुश्कीलीने ताबा ठेवत औषधे दिली.
मधली पाच-दहा मिनिटे शांततेत गेली. त्याने न राहवुन बरेच दिवस सलत असलेल्या प्रश्नाला हात घालायला सुरवात केली.
"आजी, आता तुला चांगल्य़ा उपचारांची गरज आहे."
"हं"
"इथे खेड्यात मुश्कील आहे. हाकेला एक डॉक्टर देखील मिळत नाही."
"हं. बरोबर बोललास"
"आपण शहरात जाऊ. म्हणजे तुला कायम देखरेखीखाली ठेवता येईल."
"आणि तिथे राहणार कुठे? तिथे काय आपलं घर आहे?"
"काही अवघड नाही बघ. इकडची प्रॉपर्टी विकुन टाकायची आणि शहरात नविन घर घ्यायचं. नाहीतरी हा वाडा जुनाट झालाय."
" मग एक काम कर. तु आला आहेस तसाच परत जा. आत्ताच्या आत्ता. मी असेपर्यंत हा पुरेल मला एकटीला..पण हा वाडा मी कुणालाही विकु देणार नाही. "
निर्मलाबाईंचा स्पष्ट नकार त्याला अपेक्षीत होताचं. त्याने तरीही हेका न सोडता पुन्हा विचारले.
" किती दिवस पण? किती दिवस? ..तु काय वरती घेऊन जाणार आहेस का? त्यापेक्षा मला तरी पैसे मिळु दे ना सुखाने."
त्य फक्त छद्मीपणे हसल्या. " मला माहीत होतं. कधि ना कधी तु रंग दाखवणार. पण तुझं तु बघुन घे बाबा. तुला वाटत असेल की माझ्या मागे तुझा मार्ग मोकळा होईल..पण ते चुकीचं आहे. या वाड्याची मालकी ट्रस्ट च्या नावे करुन ठेवलेली आहे. तुझ्या हातात तर इकडचा एक दगड सुद्धा विकायचा अधिकार नाही ठेवलेला रे मी."
क्रमशः
(पुढील भाग - निराशा)
No comments:
Post a Comment