त्यांच्या या वाक्याने कुमारला तर डोक्य़ावर कुऱ्हाडंच कोसळल्यासारखं झालं. तो काही प्रतिक्रिया देणार इतक्यात निशाचा आवाज त्याच्या कानावर पडला. आता फक्त तीच एक या जखमेवर फुंकर मारु शकेल या आशेने तो बाहेर आला. तो बाहेर जाताच निर्मलाबाई खिडकीतुन बाहेर पाहू लागल्या.अचानक त्यांना खोकल्याची उबळ सुरु झाली. कुमारने ऐकुनसुद्धा त्याकडे दुर्लक्ष केलं..
निशाच्या हातात एक छोटसंच दहा बारा किलो वजनाचं पोतं होतं. ते तीने अलगद खाली ठेवले.. त्या पोत्यातली हालचाल त्याला दुरुनसुद्धा जाणवली.
"काम झालं का?" त्याने तिथुनच तीला विचारलं
"हो". झालं शेवटी. आता बघु कोण आपल्याला रोखतं ते?"
"आत्ता कोण रोखायचं बाकी राहीलय? आपली धाव सुरु होण्याआधीच तंगडं छाटलय"
"का रे? काय झालं? सगळं प्लॅन प्रमाणे चालु आहे ना आता."
"घंटा. म्हातारीने सगळी प्रॉपर्टी ट्रस्टच्या नावे केलीय . माझ्या हातात फक्त केळं दिलय थेरडीने. "
निर्मलाबाईंची उबळ पुन्हा उफाळुन आली. खोलीतुन बाहेर येण्याचं त्राण सुद्धा त्यांच्या अंगात उरलं नव्हतं.
"काय रे. यांना काय झालय आता? " निशाने हळु आवाजात विचारलं.
"कसलं काय? म्हातारीची नाटकं चाललीत. सालीचा गळा आवळून मारु का आजच?"
"आरे तीला मारुन आता काय मिळणार आहे ? तु फक्त नावाचा वारस. आता निदान आपल्या हातात जे आहे ते तरी करुया."
प्रॉपर्टी कुमारच्या नावावर नाही हे ऐकुन निशाचा चेहरा तर पार पडला होता पण ती मोठ्या कष्टाने त्याला ते जाणवु न देण्याचा प्रयत्न करत होती. त्याची हिंमत टिकवुन ठेवणं तीच्या दृष्टीने त्या क्षणाला फार गरजेचं होतं. तरी तीची निराशा त्याला सुद्धा जाणवलीच.
"डार्लिंग तु नाराज होऊ नकोस. हा कुमार तुझ्यासाठी काहीही करु शकतो. भरोसा आहे ना माझ्यावर?
"हं" निशा काहीच न बोलता त्याला बिलगली.
"...पण बादशहा? त्याचं काय? त्याचा भरवसा नाही वाटत रे."
बादशहाची आठवण येताच त्याचं उसनं अवसान पुन्हा गळुन पडलं. कसं तरी धाडस करुन तो पुन्हा बोलला.
क्रमशः
(पुढील भाग - खजिना )
No comments:
Post a Comment