कुमार आता सर्व पायऱ्या उतरुन तळघरात पोहचला होता. त्याने त्याच्या हातातलं बोचकं खाली ठेवलं. निशा सुद्धा त्याच्या मागे येऊन त्याला बिलगुन उभि राहीली.तीच्य़ा छातीतली धडधड त्याला स्पष्ट ऐकु येत होती. त्या कुबड वासात जास्त वेळ थांबणं त्याला शक्य नव्हतं . त्यानं खाली वाकुन पोत्याचं तोंड सोडलं. चारही पाय आणी तोंड करकचुन बांधलेल्या मुंगुसाला त्याने बाहेर काढलं. मुंगुसाला बंधनातुन मोकळं करुन तो पुन्हा जिना चढुन वर जायला लागला. निशा तर फक्त भारल्यासारखी त्याच्या मागे चालत होती.
कुमारने कपाळावरचा घाम एकदा निथळला आणि तो खुर्चीत बसला. एक मोठं काम केल्यानंतरचा थकवा त्याच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट जाणवत होता. निर्मलाबाईंच्या धडपडीने त्याची तंद्री अचानक तुटली आणि तो त्यांच्या खोलीकडे पळाला. निशाने तर जाणुनबुजुन तिकडे दुर्लक्ष केलं. ती तशीच बसुन राहीली. निर्मलाबाईंची शेवटची धडपड चालु होती. त्यांना श्वास घेणं सुद्धा जड झालं होतं. त्यांना तशा अवस्थेत बघुन कुमारचा द्वेष अजुनच उफाळुन आला.
"मर म्हातारे आता तु....मला प्रॉपर्टी देत नाहीस काय़? तुला काय वाटलं..मी काय हातावर हात धरुन बसेन? इथे खजिना आहे हे काय मला माहीत नाही.आता मी बघतोच इथला खजिना कसा सापडत नाही ते."
तो त्यांच्या कानाजवळ जाऊन मोठ्याने ओरडत होता. तो कसल्यातरी अनामिक शक्तीने भारल्यागत झाला होता.
"म्हातारे माझं नुकसान करतेस होय? बघतोच आता तु कशी जगतेस ते" त्याच्या या आरडाओरड्यात निर्मलाबाईंच्या ह्रुदयाची धडपड कधी थांबली हे त्याला कळाले ही नाही.
जेव्हा त्या त्याचे ओरडणे ऐकायच्य़ा पलीकडे गेल्या आहेत हे त्याला कळालं तेव्हा , " निशा....... ए निशा, कौल लागला बघ. गेली एकदाची म्हातारी. आता तीचा तो थेरडा..साप बनुन बसलेला आहे ना..तो सुद्धा मरणार आता. अगदी शंभर टक्के मरणार. आता खजिना आपल्याला मिळणारच.. माझी खात्रीच आहे."
तो धावतच तळघराकडे जाणाऱ्या जिन्याकडे पोहचला. दाणदाण पायऱ्या उतरतच तो तळघरात उतरला. अंधारातच त्याने चाचपडायला सुरवात केली. त्या भयाण अंधारात मुंगुसाचं गार शरीर त्याच्या हाताला लागलं. जराही न बिचकता तो त्याच जोमाने चाचपडत राहीला आणि त्याच्या हाताला तो गिळगिळीत स्पर्श झाला. तोच गार स्पर्श...दोन तिन दिवसांपुर्वी झालेला. पण निपचित पडलेला. कुमार तर हर्षवायुने वेडा व्हायचाच बाकी राहीला.
क्रमशः
(पुढील भाग - शेवट )
No comments:
Post a Comment