"आता आपल्या हातात फक्त एकच गोष्ट आहे. तळघरातला खजाना. आता त्यावरच लक्ष केंद्रीत करायला हवंय.
"अरे पण तो तरी खरा आहे का? की तो सुद्धा तुझ्या प्रॉपर्टीसारखीच हुल?" निशाचा घाव त्याच्या वर्मावर लागला.
"आता आपल्याकडे दुसरा पर्याय तरी आहे का?" तो चिडून म्हणाला. " आपण दोघही पुरतं अडकलो आहोत..आणि आता इथे जर काही डबोलं निघालं तरच आपण वाचु शकु. थोडे पैसे एकदा हातात आले की त्या बापटाला थोडे चारुन प्रॉपर्टीचं काही करता येतं का ते सुद्धा पाहु."
थोडा वेळ तणाव तसाच टिकुन होता. शेवटी न राहवुन त्याने तिने आणलेलं बोचकं उचललं आणि तो तळघराकडे निघाला. अनिच्छेनेच निशासुद्धा त्याच्या मागे आली. बोचक्य़ातली वळवळ दोन क्षण थांबुन पुन्हा सुरु झाली. कुमार सावधपणे एक एक पायरी उतरुन तळघरात जाऊ लागला.
"आई गं..." निशाच्य़ा तोंडून एक अस्पुट आवाज निघाला.
"का गं ? काय झालं?"
"काही नाही रे. हा तुमचा जुनाट जिना. याच्या दोन-तीन पायऱ्या खचल्यात इथे. पाय ठेवला आणि अगदी तोल गेल्यासारखच झालं. संभाळुन येत जा रे इथुन."
तिच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करुन तो तसाच उतरत राहीला. त्याच्या डोळ्यांत फक्त खजिना चमकत होता.
क्रमशः
(पुढील भाग - खजिन्याचा इतिहास )
No comments:
Post a Comment