कुमारने शाळेतले शिक्षण पुर्ण करुन तिथेच एका कॉलेजमध्ये प्रवेश घेतला होता. शेवटच्या वर्षी शिकत असतानाच निशा त्याच्या आयुष्यात आली आणि तीच्या प्रेमात तो पुढे पुढे इतका भरकटला की त्याने होते नव्हते ते सर्व पैसे तीच्यापाई खर्च केले होते. त्यात त्याच्या संगती सर्व खालच्या थरातल्या लोकांशी होत्या. त्यांच्या नादाने ईझी मनीच्या मागे लागुन त्याने कर्ज काढुन सट्टा, जुगार , रेस, शेअर सगळ्यात पैसा घातला होता. शेवटी सगळे काही संपल्यावर त्याचा एके काळचा जानी दोस्त..या धंद्यातला बादशहा अचानक त्याच्या घरी आला.
"कुमार सेठ आजकल आप आतेच नही अड्डेपे."
"जरा वेळ नाही मिळत"
"अब तुम पैचानबी भुलने लगे. फोनबी उचलत नाही आमचा."
"मला आता ईटरेस्ट नाही जुगारात."
"ईंटरेस्ट नाही..नाही तर नाही. ये गलतंच काम है. आप खुषाल छोडो. पर जुगारमे मेरा हारा हुआ और बहुत ऐश्बाजी के लिये लिया हुआ एक एक पैसा वापस कर दो भाई."
कुमारने स्पष्ट नकार दिला पण बादशहा असा थोडीच एकतोय. त्याने सुरीचं धारधार पातं जेव्हा कुमारच्या नरड्यावर टेकवलं तेव्हा त्याला सर्व काही मान्य करणं भागच होतं. त्या दिवसापासुन बादशहा त्याच्या मागे हात धुवुन लागला. त्याने दिलेल्या मुदतीचा एक महीना तर बघता बघता संपला आणि फक्त दोनंच महीने शिल्लक राहीले. त्या दिवशी कुमार काहीच मार्ग नाही म्हणुन हतबल झाला होता आणि निशा त्याला पुन्हा पुन्हा विचारत होती.
" कुमार तु काय करायचे ठरवले आहेस? " निशाने त्याची सिगारेट त्याच्या हातातुन काढुन घेत विचारलं.
"काय करुन मी आता तुच सांग? कुठलाच पर्याय उरलेला दिसत नाही." कुमार वैतागला होता.
"असं करुन कसं चालेल? त्यातुन बाहेर निघायला नको का?"
"अगं सत्तर लाखांची रक्कम आहे. माझ्यासारख्या काही न करणाऱ्या माणसाने कुठुन आणायचे इतके?" वैतागुन त्याने तेव्हा संभाषण बंद करायचा प्रयत्न केला होता.
"मी एक सुचवु का? बघ तुला पटलं तर"
"काय म्हणनं आहे? सांगुन टाक"
"बघ..मागे एकदा तुच सांगीतलं होतस मला. तुझी तुमच्या गावी बरीच ईस्टेट आहे म्हणे. त्यातली थोडीफार विकली तर?"
कुमारचे डोळे चमकले, " पण सत्तर लाख उभे राहणे मुश्कील आहे. इतकी किंमत तर नक्कीच नसेल."
"जेवढे मिळतील तेवढे देऊ..बाकीचे द्सरे कुठुन तरी उभे करता येतील.
"हं..बादशहाच्या तोंडात निदान तेवढं हाडुक तरी कोंबु. पुढचं पुढे बघता येईल.
क्रमशः
(पुढील भाग - नकार)
